Ine neemt afscheid
De kleurrijke Ine maakte dit HHB-seizoen een enorme ontwikkeling door als bakster. Ze nam de kritiek van de jury serieus, bakte zich thuis een slag in de rondte en zoog alle informatie op als een spons. Dat ze potentie had was wel duidelijk, maar door haar volharding schopte ze het tot in de halve finale.
"Als ik mijn tanden ergens inzet, ga ik er helemaal voor. Zo ben ik deze bakwedstrijd ook ingegaan. Ik zat qua beoordelingen in het begin vaker in de middenmoot en dat nam ik heel persoonlijk. Maar ik heb ervan geleerd en mijn stinkende best gedaan." En dat zag de jury ook.
Kippenvel
"Als jij je niet opgeeft, doe ik het voor je," zei een van de kinderen. "Doe niet zo raar", zei Ine. Maar hij was chef-kok en weet van wanten. Toen heeft ze het toch gedaan. "Kippenvel had ik toen ik de tent voor het eerst zag. Jeetje, hier sta ik dan midden in een televisieprogramma. Maar toen sloegen ook gelijk de zenuwen toe. Echt, de eerste twee afleveringen was ik zo nerveus dat ik niet helder kon denken. Mijn stappenplan werkte ik af in de verkeerde volgorde, ik kreeg blackouts. Ik bakte natuurlijk regelmatig maar het niveau van deze taartjes was nieuw voor mij."
Oorspronkelijke taartjes
Ine bakt oorspronkelijke taartjes met een eigen stijl, met bijzondere smaken en structuren. Maar creatieve mensen zijn ook nogal eens afgeleid en die focus… dat was wel een dingetje in de tent. "In het begin nam ik de kritiek heel persoonlijk. Daardoor werd ik extra zenuwachtig en onzeker. Misschien dachten ze dat ik het niet serieus meende, dat ik met mijn leuke jurkjes maar wat stond aan te modderen. Maar ik ben er keihard voor gegaan op mijn pumps. Toen ik eindelijk ook complimenten kreeg dacht ik: ha, zie je nu wel dat ik het kan. Vanaf toen ging het beter."
Ine’s Oosterse smakenpalet
Ine’s taartjes zijn anders. En dat heeft te maken met haar roots, ze is namelijk opgegroeid in het Midden-Oosten. "Als mensen zich afvragen waarom ik in het Engels tegen mezelf brabbel, dat is mijn eerste taal. Van de dienstmeiden die in huis hielpen, heb ik leren koken. Dan gingen we naar de souk, vol specerijen die naar parfummetjes ruiken. Stapels gekke groentes, onderhandelen over de prijzen, de mooiste stukjes vis uitzoeken... Dat was voor mij de basis van de keuken. Op mijn 17e zijn we naar Nederland verhuisd. Dat was wel een cultuurschok. We spraken wel Nederlands thuis, maar schrijven en lezen ging echt Donald Duck-stijl. Mijn moeder was niet echt een keukenprinses, dus leek het me beter om zelf aan de slag te gaan."
Alles uit de kast getrokken
Ine’s bijzondere jeugd zie je terug in haar bakwerk. "Mijn man kwam met het idee om iets met mijn achtergrond te doen. Logisch eigenlijk. Ik heb al mijn keukenkastjes opengetrokken en alle mooie Arabische spijzen op tafel gezet: dadels, rozenwater, abrikozen, goudpoeder, amandelen, kokos, pistache, oranjebloesem… Ik wist dat Robèrt van anijslikeur hield dus, hups, die anijs knallen we er ook in, want anijs is een van de five spices uit de Arabische keuken.’ En zo ging Ine taart voor taart aan de slag.
Een trip down memory lane-taart
Back in Dubai was haar meest persoonlijke taart. "Decoratiebeslag? Ik wist niet wat het was. Bleek het dus tekenen met beslag te zijn. Appeltje-eitje, dat kan ik, dat is mijn werk. Wat mijn ogen zien kunnen mijn handen maken, van textiel tot houtbewerking. Vroeger maakten mijn vriendinnen en ik henna-tatoeages bij elkaar, dat kon ik mooi in het biscuit verwerken. Het zag er supermooi uit. En dan bovenop in het vanillebiscuit een hand van Fatima, een symbool voor geluk. ‘Back in Dubai’ is ook een geweldig lied uit mijn jeugd. Alles kwam samen in deze taart. En ik had hem helemaal zelf bedacht. Echt een hapje Arabië!"
Hottentottententen-ellende
Dus net toen Ine met wat meer vertrouwen in de tent stond, liep het in het honderd. "Ja, balen hoor, mijn Saint Honoré was goed, de technische bak ook, ik zat volop in de strijd. Maar in de tent gaan dingen altijd anders. Mijn plaatbiscuit was iets te lang gebakken, waardoor het ging vlammen. En ook mijn bavaroise deed het niet goed. Het naadje van mijn beslag scheurde. Nou ja, toen wist ik het wel. Dat vond ik heel erg ja."
Trotse verliezer
Maar ze herpakte zich vlug. "Ja, ik mocht natuurlijk wel trots zijn op mezelf. Ik heb mooie dingen gemaakt. Het meest trots ben ik misschien wel op het nougatine vogelhuisje. Ik heb er 2 nachten voor doorgehaald, maar het bleef misgaan. De allerlaatste plaat lukte, ik heb er één vogeltje uitgestoken, en toen moest ik door naar de tent. Ik was zo blij met het resultaat. Ik heb steeds geprobeerd veel verschillende technieken toe te passen om maar te laten zien wat ik in huis had. Daarmee heb ik de lat voor mezelf misschien soms wat te hoog gelegd. En ook al was het soms moeilijk, ik heb vanaf het eerste moment genoten.’
Uit de sneltreinmodus
"Ik had wel 3 weken nodig om uit die sneltreinmodus te komen en weer te kunnen ontspannen. Al die adrenaline joh. Alle opdrachten heb ik nog een keer gemaakt." Maar inmiddels is Ine geland en zit ze vol plannen!
Smaakt naar meer
Wil jij de Kattuks Trots maken?
Woensdag 18 oktober is Ine te gast in Smaakt naar meer, om 21.25 uur op NPO 1.
Meer weten over Ine?