De zevende bakker gaat naar huis

Als de camera’s uitgaan en iedereen om haar heen staat realiseert Pauline zich ineens dat het voorbij is. Ze staat nét niet in de finale. Het is gedaan met de maandenlange voorbereidingen, de stress in de tent, maar vooral met de gezelligheid met de andere kandidaten. ”Thuis heb ik de hele dag op de bank gezeten en gehuild, puur omdat ik niet wist wat ik moest gaan doen. Ik vond het lastig om weer terug te schakelen naar het gewone leven. De enige manier om daar mee om te gaan, was toch gewoon het bakken van een taart.” 

Vooral het eerste weekend in de tent vond Pauline heel spannend. Welke kleren zou ze aantrekken? Hoe zouden de andere kandidaten zijn? En hoe werken al die vreemde apparaten in de tent?  “Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest maar gelukkig viel mijn ‘Goud en Nieuwtaart’ meteen in de smaak. Normaal doe ik de hele dag over zo’n taart, maar nu moest het in 2 uur.” Vooral de technische opdrachten waren lastig voor Pauline, bijvoorbeeld de Hollandse koekjes. “Ik hou heel erg van koekjes, maar die koop ik dan gewoon in de supermarkt. Bij deze opdracht moesten we er binnen een uur ineens 30 zelf maken. Dat was topsport, want je rent wat op en neer tussen het werkblad en de ovens. Maar de calorieën die ik ben kwijtgeraakt, eet ik er wel weer aan. Helaas vonden Janny en Robèrt mijn koekjes aangebrand en onverkoopbaar."

Pauline woont samen met haar vriend Remco en de labradoodle Ollie in Limbricht, een kerkdorp in de buurt van Sittard. Ze heeft haar vriend leren kennen tijdens, hoe kan het ook anders, het carnaval. Pauline houdt van Limburg en daarom serveert ze voor bezoek haar lievelingsgebak: Limburgse rijstevlaai. Maar het hadden ook nonnevotten kunnen zijn, een lekkernij uit Sittard die in de periode van vastelaovend wordt gegeten en waar Pauline gek op is. “Het is niet goed voor je, maar ik zou elke dag wel een stukje taart of een gebakje willen eten. Het bijzondere van bakken vind ik vooral dat je met een paar simpele dingen uit de supermarkt, bloem, suiker en boter iets moois kunt maken. Het maakt me blij als de taart er uitziet als een klein kunstwerk.” 

De goedlachse Pauline staat iedere dag vrolijk voor de klas op de middelbare school waar ze zelf ook heeft gezeten. Haar eigen schooltijd was zo fantastisch dat ze niets liever dan docent wilde worden. Voor de leerlingen in haar klas is ze mevrouw en ze zeggen u tegen haar, maar ze vindt zichzelf geen strenge docent. “Ik kan natuurlijk geen rare dingen roepen voor de klas maar soms floept er weleens wat uit. Dat hele strenge past ook niet bij mij, zo ben ik niet.

Eten vinden mijn leerlingen fantastisch en daarom gebruik ik ook weleens taart om dingen uit te leggen. Zo heb ik heb een keer bij de 3de klas in een les over het ontstaan van het Nederlands landschap een kwarktaart gemaakt om de ijstijd te laten zien. De leerlingen moesten eerst de kwark opeten en dat was dan het gletsjersijs en de koekjesbodem was het keileem dat overbleef. Ze vonden het geweldig en wilden allemaal het recept van de taart. Op deze manier onthouden ze de stof beter. Als de hele klas tijdens een toets een voldoende haalt, dan trakteer ik natuurlijk op taart.” 

Voordat ik meedeed aan Heel Holland Bakt zei ik tegen mezelf ‘Pauline, je gaat niet huilen op tv.’ Maar ik snap nu wel waarom dat soms gebeurt. Je staat onder zoveel spanning en als er dan simpele dingen misgaan, komt het er ineens allemaal uit.” 

Ook na het Heel Holland Bakt-avontuur blijft Pauline voor de klas staan, want lesgeven blijft haar passie. Toch hoopt ze ook meer met haar baktalent te gaan doen. Bijvoorbeeld door het geven van workshops of demonstraties op beurzen of op de televisie. ”Als er zoiets op mijn pad komt dan zou ik dat wel heel erg chique vinden.”